Είναι κοινή διαπίστωση ότι το εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται βελτιωτικές αλλαγές στο σύνολο του, αλλά για να της πετύχεις θα πρέπει να συγκρουστείς με τα φροντιστήρια, τις παρατάξεις, τους πρυτάνεις και όλους όσους εκμεταλλεύονται τον θεσμό της δημόσιας “δωρεάν” παιδείας. Όλα αυτά τα χρόνια παρατηρούμε τους πρυτάνεις και τις φοιτητικές παρατάξεις στην πλειοψηφία τους να έχουν μετατρέψει τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας σε ανώνυμες εταιρίες με ονοματεπώνυμο, και αυτοί να έχουν αναλάβει τον ρόλο του μάνατζερ κερδίζοντας με αυτόν το τρόπο υλικά και άυλα αγαθά σε βάρος των υπόλοιπων φοιτητών, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την αφορμή στην υπουργό παιδείας να κάνει επίσημο νομοσχέδιο του κράτους ότι έκαναν αυτοί ανεπίσημα επί τόσα χρόνια (όπως έκανε αλώστε και η κυβέρνηση με την νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων ).Εγώ λοιπόν θα σταθώ σε τρία σημεία που θεωρώ ότι παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον και καταδεικνύουν το κατάντημα του εκπαιδευτικού μας συστήματος που αλλιώς το παρουσιάζουμε έχοντας γνώση πως είναι στην πραγματικότητα. Η κυβέρνηση λοιπόν καταργεί το άσυλο το όποιο σε σχολές σαν την δική μου δεν υφίσταται εδώ και χρόνια αφού δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης, όπως και σε πολλές άλλες σχόλες της χώρας , ουσιαστικά μπλοκάρει την μελλοντική εφαρμογή του ασύλου σβήνοντας και την τελευταία ελπίδα από όλες της δημοκρατικές συνειδήσεις εντός των πανεπιστημίων .Το δεύτερο σημείο είναι ότι εισάγει των θεσμό του μάνατζερ στα Πανεπιστήμια χωρίς να διασαφηνίζει των ρόλο που θα έχουν ,και τέλος η ποιο ουσιαστική αλλαγή που επιφέρει το νέο νομοσχέδιο είναι το δικαίωμα ψήφου για της πρυτανικές εκλογές θα έχει μόνο ένας φοιτητής ο όποιος θα εκλέγετε από όλους τους υπόλοιπους ,εξασθενώντας έτσι την επιρροή των φοιτητών στις προεδρικές εκλογές, και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας ουσιαστικά περιθωριοποίει τις φοιτητικές παρατάξεις με αυτό το νομοσχέδιο. Και εντελώς τυχαία οι φοιτητικές παρατάξεις ξαφνικά σαν γέρος που έπασχε από την νόσο του αλτσχάιμερ και ξαφνικά αυτόυαθίκε ξεκινούν να διαμαρτύρονται κύριος για τα τρία γεγονότα που αναφερθήκαν παραπάνω, εξαπολύοντας κορόνες και πυροτεχνήματα οπός το φιλελεύθερο νομοσχέδιο, το τέλος της δημόσιας δωρεάν παιδείας κ.α. Η αλήθεια είναι ότι το νομοσχέδιο είναι φιλελεύθερο, αλλά και το προηγούμενο εκπαιδευτικό μοντέλο και φιλελεύθερο ήταν άλλα και ποτέ η εκπαίδευση δέν ήταν δωρεάν και στους τρείς κύκλους της, άλλα δεν παρατήρησα να διαμαρτύρεται καμιά φοιτητική παράταξη με τόσο ζήλο όσο τώρα, έκτος από ελάχιστες εξαιρέσεις. τουλάχιστον μπορώ να πω ότι είμαι περήφανος που άνηκα σε αυτές της εξαιρέσεις αφού η παράταξη που ήμουν γραμματέας για το ακαδημαϊκό έτος που πέρασε έκανε προσπάθειες και δράσεις για να διεκδικήσει την ελευθερία λόγου στο ίδρυμα μας, ούτος ώστε να μπορέσουν να ακουστούν οι θέσεις μας, άσχετα αν ο αγώνας μας αυτός απέτυχε εμείς αγωνιστήκαμε ΑΝΥΔΙΟΤΕΛΟΣ, και εδώ θέλω να καταλήξω οι παρατάξεις που έκαναν την συνδιοίκηση συνδιαχείριση κονδυλίων σε συνεργασία με την ακαδημαϊκή κοινότητα δεν νοιάζονται για τους φοιτητές και τα δικαιώματα τους αλλά αυτό που τις προβληματίζει είναι ότι βγαίνουν έκτος του μεγάλου παιχνιδιού συνδιαλλαγής, που έχει στηθεί και στο ο όποιο η υπουργός επιλέγει να αλλάξει μερικούς από τουςς παίχτες. Θυμίζουν νεκροθάφτες που κάθονται πανό από το πτώμα και τσακώνονται ποιος θα πάρει το φτυάρι. Η ώρα του αγώνα για μια αξιοπρεπής δημόσια δωρεάν παιδεία έχει φτάσει εδό και χρόνια… δύστυχος ούτε φέτος θα τον δούμε αυτό τον αγώνα πάρα μόνο έναν αγώνα διατηρήσεις κεκτημένων συμφερόντων.
Βασίλης Ίβρος
