Την στιγμή που η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο σημείο μηδέν έπειτα από τις κακές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις των τελευταίων ετών, και την τωρινή κυβέρνηση να προσπαθεί να δώσει λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, που η ίδια δεν δημιούργησε, με μία προσπάθεια να μαζέψει πόρους από όλα τα κοινωνικά στρώματα, με βάση το εισόδημα τους έτσι ώστε να είναι ποιο δίκαιο το φορολογικό σύστημα και παράλληλα, προσπαθώντας να κάνει επίθεση στην φοροδιαφεύγοντα πλούτο, ο μέσος Έλληνας πολίτης παρακολουθεί με έντονο το συναίσθημα της αηδίας την προκλητική συμπεριφορά των αγροτών και των εφοριακών.
Οι αγρότες ζητούν με των πλέον κυνικό τρόπο λεφτά για να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις αντί να ζητούν μέτρα, έτσι ώστε το επάγγελμα τους να γίνει βιώσιμο παίζοντας έτσι το παιχνίδι ορισμένων πολιτικών κέντρων που έχουν ως αυτοσκοπό τους τον λαϊκισμό αφού εκτοξεύουν κοτρόνες όπως όχι στην μείωση του αριθμού τον αγροτών, αντί να εξετάσουν πόσοι από αυτούς που σήμερα είναι καταγεγραμμένοι αγρότες ασκούν και πραγματικά το επάγγελμα του αγρότη και δεν περιμένουν να πάρουν απλά τις αποζημιώσεις σε προϊόντα που εάν δεν καταστρέφονταν δεν θα τα αξιοποιούσαν, επιβαρύνοντας έτσι τους πραγματικούς αγρότες.
Από την άλλη παρακολουθούμε την προκλητική συμπεριφορά των εφοριακών των οποίων το εισόδημα τους μαζί με τα επιδόματα ξεπερνά τα 3000 ευρώ και αρνούνται μείωση των αποδοχών τους, εγώ ειλικρινά απορώ εάν θα είχαν πρόβλημα βιωσιμότητας στον συγκεκριμένο κλάδο εάν τα εισόδημα τους θα κυμαινόταν μεταξύ 2000-2500 ευρώ την στιγμή που ανάμεσα τους ζουν άτομα που αναγκάζονται να επιβιώσουν με μισθούς της τάξης των 700 ευρώ οι οποίοι πρέπει να προστατευθούν από το ελληνικό κράτος με αύξηση των φοροαπαλλαγών και των επιδομάτων που δικαιούνται εκτός άν οι εφοριακοί προτείνουν την φορολόγηση αυτών τον κοινωνικών ομάδων αλλά γι’ αυτό είναι μοναδικός ο Έλληνας, γιατί θέλει αξιοκρατία όταν πρόκειται να επηρεάσει άλλα άτομα και αναξιοκρατία όταν πρόκειται να επηρεάσει τον εαυτό του...
